Duyduk Duymadık Demeyin Mimlendim !!!!! ''Ben Çocukkennn '

Hepimiz günlük hayatımızda ara ara ben çocukken diye başlayan cümleler kurarız. Mutlaka verecek örneklerimiz, yaptığımız komiklikler, gariplikler vardır :))Bende dolu dolu hikayeler var ara ara yazıyorum ;)) Ama bugün hangilerini secip yazicam ben de bilmiyorun akisa biraktim :))) Severek takip ettigim canayakin Deep sayesinde bende blog camiasında ilk defa mimlendim ;)) Bir heyecanlandim şimdi ben çocukken diye başlayıp ayrı telden çalarsam acemiliğime verin gülüp geçin lütfen :))) 

Küçüklüğümde çok sakin bir bebek olduğum ile ilgili hikayelerim annem tarafından maalesef anlatilmiyor :)) Süt içmekten uyku uyumaya vaktim olmazmis ;) Annecim Termos ile uyurmus :)) İneğin peşinden üt üt diye koşarmisim ;)) Şimdi de hiç süt sevmem bünye küçükken alıcağını almış sanırım :))

Biraz büyüdükçe sakinleşmisim çaya vermişim kendimi yine deliler gibi çay içiyorum annem de akıllı kadın önünü kesmek için ben çay istedikçe ıhlamuru dayamis. Kokulu çay verme anne diye diye onu da bırakmışim hep bi yemek seçmeler devam etmiş :)) 

Yaramaz bir çocuk değildim ama eve girmezdim denge sorunum mu varmış bilinmez çok düserdim :)) Dizlerim hep kabuk bağlardi.  Bir yaz sinirlendim 2 yada 3'e gidiyorum çıkmadım sokağa oynamaya. Balkondan izliyorum içim gidiyor arkadaşlarım çağırıyor gel gel ben yok gelemem bir tripler.  Soruyorlar niye gelmiyorsun yok canım istemiyor falan aksine içim gidiyor ama çok düşüyorum gelemiyorum da diyemiyorum tabi havam gidicek :))) Sonra bi şekilde dusmemeyi öğrenerek balkon esaretinden kurtuldum neyseki ama çocukluk anılarim benimle hala dizlerimde :)) 

İlkokul tembellikten bütün sinifa meydan okuduğum yıllardı. Kendim gibi kankilerim var o dönem hep birlikte calismiyoruz. Sınıfta zayıf alan iki uc kişiyiz hepimiz arkadaşiz, hala da çok şükür arkadaşız :))) Zayıf alıyoruz ama baya da mutluyuz yani hiç umurumuzda değil :)) Annem de hirsli kadındır benim kız niye böyle üzülüyor. Bir gün annem toplantı sonrası hocama kızdı aldığı karara göre kesinlikle o öğretemiyor. Hoca 15 tatilde ödev vermiş şehrimizi tanıyalım. Annem aldı kitabı anlatıyor sayfa sayfa hala kitabın sayfaları aklımda :)) Renkli kalemler çiziyor ediyor alıyor götürüyor gezdiriyor falan bende tık yok bir saat sonra boş gözlerle bakıyorum etrafa :)) Benim kankilerde öyle boş boş bakıyoruz annelerimizde arkadaş tabi bir gün hepsi biraraya gelmiş konuşma şu: ''Her çocuk akıllı olmuyor bunlarda böyle heralde'' diye bir kabullenme bizde bir rahatlama :)) Neyse sonra 4.sınıfın son dönemi karne alıyoruz bi beklenti yok kafa herkesin rahat, anneler de artık daha rahat. Karneler dağıtılıyor benim kankime karne yanında bir belge verdiler anlayamadık noluyor bir baktık tesekkur almış. O şok ben daha şok o güne kadar böyle bişi olmamis. O mutlu ben hafif kızgınlik ona kızıyorum niye aldın bunu falan o koştur koştur annemler birarada onların yanına gidiyor. Ben eve ilk depresyonumu yaşamaya koşuyorum. İlk defa başarısızlıgimla yüzleşmisim ;))) Yatak dosek ağlamalar, kızgınlik,  pismanlik kabullenme süreçleri ile birlikte artık ders çalısmam gerektiğini anlıyorum. Sonra ben hırslandim o gazla okullari bitirdim. Bugünlere geldim :)))

Hikayeler çok hepsi tek Mim'e sığmaz :)) Deep'e teşekkür ediyorum beni de eklediği için ;)))

Hikâyenin de sonunu getirdim mutlu şekilde yazımı bitiriyorum ;))